Şiirlerim

"Bir atlı koşuyor

zırhlısı ardına

uğultusu vahim

hele ki gözleri!

gözleri,

en çetin zırhlısı süvarinin

bir atlı koşuyor

yârin koynuna…

soluğu, işte orada

görüyor musun?"

 T. Tuğyan

"Bıkkın gökyüzünün azimkâr çiğleri

düşmekte

usulca

kor yeri

yüreğin

tam merkezine.

Kimbilir

arzın merkezi

belki de yürektir."

 T. Tuğyan

Dehşetinle sarsılan şehir haykırıyor!

korkuyor senden muhit-i gecekondu

kokuna ve tenine hasret plazalar

seni çağırıyor!

Yoksul çocuklar sokaklarda

izmarit toplarken gözlerin nerede?

Kimin koynunda düşlerin?

O sancılı yüreğin

Uçmağa hasret kanatların

Körelmiş, körelmiş sevgilim

Düşlerini süsleyen devrim

Niçin garb'ın fahişesi?

Oysa bir vakit

düşlerin şark'ın vecdi idi

Bağır!

Susma sevgilim...

Soluğun boğuluyor sevgilim

bilesin ki

tüm şiirler celladındır artık...

 T. Tuğyan

Gün umudun üstüne yığılırken

Moriya dağına yeniden çıkmak icap eder.

Gölgesiz karanlığın bahrını yırtan çarmıhlara hasret vatanın toprakları...

Sım sıkı verilmeli yeniden!

Caligula'ya armağan etmeli bir nilüfer!

Yetişirken boğulmuyorsa şayet, öldüğünde öldürmeli nilüfer!

Vahşiye nilüfer!

Doğan sabiye ismen Nilüfer.

 T. Tuğyan

Çanlar çalıyor

Ne dehşet uğuldu

Duyuyor musun?

Kalbim; yuvası dağılmış anne güvercin

Yüreğim ise alakarga

En yüce otorite gözlerin

Artık ona itaatsiz gözlerim

Çanlar çalıyor

Duyuyor musun?

Heybem hayli ağır

Sömürülen Afrika

Başkaldırıyor!

 T. Tuğyan

Uzanırken kirli tırnaklarım

o pür-i pak alnına

can çekişiyor uyanmakta olan toprak!

Yaşam

biçerdöver!

Ya rab!

sıkı sıkıya sarılsan

kırsan kemiklerini

uzansan sonra yanına

okşasan saçlarını

mütemadiyen tutsan

hiç bırakmasan ellerini ŞAİRİN...

Oysa ŞAİR ya rab, her gece şeytanla sevişendir.

affet onu!

kimsesiz bırakma

oturaksız salıncaktan çok korkar

ŞAİR.

 T. Tuğyan

Şafak söktü, tanyeli savurdu buhranı

Koştu bir kimse; açtı ellerini göğe doğru

Tanrıyı solumak imiş gayesi

Doğdu güneş, çırpındı buz tutan kırağılar

Verdi selamını dünyaya, battı güneş.

 T. Tuğyan

Kum taşıyan çocuk

kalesi yıkılan anasının,

rüştünü ıspatlıyor.

Boğmayın onu,

vurmayın!

 T. Tuğyan

Demansın eşiğinde

bir çığlık!

İşiten bunuyor.

 T. Tuğyan